Albariño hiszpańskiego Rías Baixas było niegdyś winem do picia młodo, ale teraz przetrwa dekadę. Co się zmieniło, pyta Margaret Rand?
Można by pomyśleć, że jest coś nieco przewrotnego w porzuceniu całej gamy odmian winogron, aby skoncentrować się tylko na jednym - a następnie skupieniu się na sposobach nadania temu jednemu winogronowi różnorodnych smaków. Ale to dla ciebie rynki. jeśli Albariño jest tym, co się sprzedaje, Albariño jest tym, co hodowcy będą uprawiać, a Loureiro, Treixadura, Caíño Blanco i pozostali - nie wspominając o jeszcze bardziej nieznanych czerwonych odmianach - muszą siedzieć z tyłu i nie narzekać. Albariño ma szczęście, że wygrał: hodowcy Rías Baixas pozostawieni samym sobie mogą woleliby uprawiać hybrydy.
Właściwie hybrydy są prawdopodobnie najlepiej przystosowane do lokalnej pogody. w pobliskim Santiago de Compostela, powiadają, albo padało, albo zaraz będzie padać, albo pada. „W 1896 roku pleśń zabiła tu 99% winorośli” - mówi Eulogio Pomares Zarate, właściciel Zarate. „Winnica wzrosła z 25 000 hektarów do 250 ha. Siarczan miedzi przeciw pleśni zaczęliśmy stosować dopiero w latach dwudziestych XX wieku. Filoksera nie mogła przetrwać na naszych kwaśnych, piaszczystych glebach, ale mieliśmy 25 lat pleśni. „Mieszańce są twardsze, jeśli chodzi o pleśń, co roku uprawia się około 3-4 milionów litrów czerwieni hybrydowej, mówi, ale tak nie jest”. nie zostać zabutelkowanym.
ava w dniach naszego życia
To, co jest butelkowane, to Albariño. Hiszpania jest szalona za Albariño. Hiszpania ma rację: smakuje solą i dojrzałymi cytrusami z nutą moreli. jest aromatyczny i mineralny, strukturalny i kremowy, długi i długowieczny. Najlepsze wina mogą żyć - i polepszać się - przez 10 lat, a pod koniec smakują mocno, mineralnie i miodowo. jest jak dorosły Viognier z kwasowością i bez dmuchania. Dwadzieścia lat temu uważano je za wino do picia w młodym wieku i bez większego zastanowienia teraz jest na zupełnie innym poziomie. Co się stało?
Wilgotny krajobraz
Rías Baixas znajduje się tuż nad Atlantykiem, w części Portugalii, która tworzy Vinho Verde, gdzie Albariño zmienia się w Alvarinho. Kraina wygląda dokładnie tak samo po obu stronach granicy: jest to granitowy krajobraz, pełen sosnowych i wrzosowiskowych, powoju i niebieskich hortensji oraz gajów eukaliptusowych, które bledną do upiornej szarości za częstymi zasłonami deszczu. Deszcz jest nagły i lokalny i ustępuje tak szybko, jak się zacznie. drobni rolnicy uprawiają winorośl na wysokich pergolach nad kapustą, tak jak robią to w Portugalii: pergole dają ogromne plony, ale mają tę zaletę, że utrzymują winogrona z dala od wilgotnej ziemi.
Kiedy wino było lekkie i do wczesnego picia, uważano, że duże zbiory są dobre. Teraz trening na drutach jest alternatywą, ale przewody z pewnością nie wypierają pergoli. Dostajesz jeden gram na litr mniej kwasowości dzięki drutom, ocenia Emilio Rodriguez, dyrektor techniczny Terras gauda, i pół procent więcej alkoholu, ponieważ winogrona są bardziej nasłonecznione i mają lepszą wentylację: „to mniejszy plon, ale lepsza jakość”. Ale mówi też, że znalezienie różnic w aromacie i smaku między tymi dwiema metodami treningowymi jest trudniejsze. „Najważniejsze jest to, że w przypadku skomplikowanego rocznika o słabym dojrzewaniu lepsze wyniki uzyskuje się z winoroślą wytresowaną na drutach” - mówi.
To unicestwienie odmian vintage w nieregularnym klimacie, poprzez wyniesienie najgorszych lat na poziom lepszych, jest jednym z osiągnięć lepszej uprawy winorośli. Zmiany klimatyczne również pomogły: wszyscy hodowcy są bardzo zadowoleni ze zmian klimatycznych. „Dwadzieścia pięć lat temu” - mówi Christina Mantilla, winiarz w Pazo San Mauro - „kupowaliśmy wina z 10% alkoholem i 12 g kwaskowatości. Teraz otrzymujemy 12% alkoholu i 9-10g kwasowości. Kochamy zmiany klimatyczne. Ale to także lepsza uprawa winorośli i produkcja wina, a także większy wiek winorośli ”.„ Przez całe lato padało ”- zgadza się winiarz Javier Peláez z Marqués de Vizhoja. „Kiedyś dojrzewanie winogron było prawie niemożliwe, były tak kwaśne. Teraz musimy wybrać wcześniej. Susza była kiedyś niespotykana, ale teraz może się zdarzyć ”.
Różnice regionalne
Rías Baixas DO została założona w 1988 roku. Jest podzielona na pięć obszarów: dolinę Salnes, która jest właściwie całkowicie Albariño O Rosal, Soutomaior, Ribeira do Ulla i Condado do Tea, gdzie można znaleźć niewielki procent Treixadura, Loureiro, Caíño Blanco i inne w mieszance. Ale wszędzie, jeśli na etykiecie jest napisane Albariño, musi to być 100% Albariño. Więc naturalnie chcesz, aby Twoje Albariño różniło się od wszystkich innych.
dlaczego Ian Somerhalder i Nina Dobrev zerwali?
Regiony mają swoje różnice. Condado do Tea jest najcieplejszym i najbardziej suchym regionem i daje lekko dojrzałe winogrona z nieco mniejszą ilością kwasu jabłkowego. Średnia temperatura w ciągu roku w Rosal wynosi 15oC, natomiast w dolinie Salnes 14,2oC. Opady deszczu są prawie takie same i wynoszą 1600–1800 mm rocznie. Niektóre winnice położone są bardziej w głębi lądu niż inne, ale rzeczywiste różnice dotyczą szerokości geograficznej: dolina Salnes to północna granica dojrzewania. Tutaj znajdziesz prawdziwą kwasowość. Condado do Tea znajduje się na południu, na granicy portugalskiej, i przysięgam, jeśli posłuchasz uważnie, usłyszysz, jak wymawiają Albariño jako Alvarinho.
Różnice klimatyczne mogą wydawać się niewielkie, ale mają wpływ na winiarstwo i smak. Im chłodniejsza będzie Twoja witryna lub rok, tym wyższa będzie kwasowość i tym większe prawdopodobieństwo, że rozważymy przeprowadzenie trochę fermentacji jabłkowo-mlekowej, aby ją zmiękczyć. Ale nie za dużo: każdy chce czystości i mineralności w swoich winach, a większość nie chce zbyt dużo maślanych, mlecznych nut, które towarzyszą malolactic. Więc mogą to zrobić tylko w określonych latach lub dla niewielkiego procentu mieszanki. Są bardziej pomysłowe sposoby na obniżenie kwasowości: stabilizacja na zimno obniży ją o około jeden gram na litr. (Niektórzy producenci nadal dodają do gleby muszle skorupiaków, aby podnieść pH, które jest tu bardzo niskie, około 5. Dodanie muszli ostryg, małży lub omułków - których jest w dużych ilościach, ponieważ ich hodowla jest dużym biznesem na riasach, fiordy o stromych ścianach, które dają regionowi nazwę - mogą podnieść go do ośmiu lub dziewięciu. To samo w sobie nie wpłynie na kwasowość wina, ale z pewnością zwiększy zdolność winorośli do pobierania składników odżywczych z gleby.) Kontakt ze skórą - „moczenie na zimno” przez kilka godzin przed tłoczeniem - obniży kwasowość o kolejny gram lub więcej, jednocześnie nadając ci większy aromat.
Rozbieżne style
Style wina różnią się także pod innymi względami, co sprzyja większej dojrzałości. Możesz zdecydować się na surową surowość: tylko wino, bez wyszukania. „Zatrzymałem macerację skóry w 2000 roku” - mówi Eulogio Pomares Zarate. „Chcę ekspresji terroir, a nie dodatkowej mocy i żywiołowości”. Palacio de Fefinanes zrywa ze skórą, ponieważ nie chce towarzyszących mu tanin ani dodatkowych aromatów. Możesz trochę postarzać drewno, co nie brzmi jak świetny pomysł na aromatyczne, mineralne winogrono. Lub możesz przejść do dojrzewania długiego osadu, z mieszaniem lub bez. Możesz również sprawić, że będzie musujący, chociaż wygląda na to, że inne winogrona robią to lepiej. Możesz nawet spróbować uczynić go słodkim, chociaż nie dostaniesz za to DO. Wydaje się, że głównym wyborem jest dojrzewanie dębu lub osadu drożdżowego, a Albariño leżakowane w dębie ma ograniczony rynek. Kilka restauracji lubi to, ponieważ uważają, że oferuje większy potencjał dopasowywania potraw, ale większość Hiszpanów woli go nie niszczyć, a przynajmniej tak mi powiedziano.
Jednak nie jest to rewolucyjny pomysł. „Do czasu rozpoczęcia DO wszystkie Albariño w Rías Baixas były wykonane z drewna” - mówi Eulogio Pomares Zarate. „Wciąż mam tu jakieś 550-litrowe beczki z kasztanów, chociaż przestałem używać drewna w 1999 roku. Wino było kiedyś pełniejsze, bardziej kolorowe i bardziej macerowano skórę. Stare beczki z kasztanów były na porządku dziennym. ”Teraz bardziej prawdopodobne jest, że będzie to francuski lub nawet amerykański dąb. Limousin cuvée z Agro de Bazan (obecnie dąb to w rzeczywistości Alliers, mówi kierownik eksportu Jesus Alvarez) używa dwuletnich, 500-litrowych beczek, co nie jest zbyt przerażające Palacio de Fefinanes '1583 jest fermentowane w dębie i czy malo z dębu, z których część jest nowa, a około 10% z nich pochodzi z Ameryki. Pierwsze wino nabiera muskularności, ale nie ma dębowego posmaku, drugie jest wyraźnie dębowe, aw ustach ma bardziej kwadratowy kształt.
Osobiście nie chodzę zbytnio na wina dębowe. Jednak dojrzewanie osadu drożdżowego może być interesujące, a „długi” może trwać trzy miesiące lub 30. Standardowy model Pazo Baion 2012 ma cztery miesiące, a Condes de Alberei z 2006 roku miał trzy lata na osadzie i był butelkowany niefiltrowany. Pierwsza jest strukturalna, głęboka i precyzyjna, druga to cała posmarowana masłem mandarynka i jedwab, bardzo złożona. Oczywiście dodatkowe sześć lat też robi różnicę, ale długie dojrzewanie osadu drożdżowego wydłuża żywotność wina w sposób, którego nie ma w przypadku dojrzewania dębu. Utrzymuje dłużej świeżość i umożliwia powolny rozwój złożoności. A teraz, gdy Albariño postrzega siebie jako poważne wino, długowieczność jest ważna.
Topowy Albariño będzie się poprawiał przez dekadę. Utrzymanie go na dłużej prawdopodobnie go popycha, chociaż wraz ze wzrostem wiedzy o konkretnych miejscach wzrośnie liczba wyjątkowych win. Jesus Alvarez z Agro de Bazan sugeruje, że 18 miesięcy po zbiorach to idealny wiek na rozpoczęcie jej picia i nie wydaje się, aby przechodziła przez fazę zamkniętą. W takim razie nie tak perwersyjnie.
Napisane przez Margaret Rand
Następna strona
