Jefford w poniedziałek: Podróż na zakazane terytorium - Winestealssd.com

Mglista panorama w Cain Credit: Janis Miglaux

Najważniejsze

Andrew Jefford omawia skutki ślepej degustacji win z Australii i Napa Valley Cabernet i stara się nie zostać „policjantem winnym”.

Wcześniej w tym roku wziąłem udział w ślepej degustacji kilku wiodących Napa i Australian Cabernets. Jednym z win, którym ja (i dwaj pozostali degustatorzy) wystawiliśmy raczej niską niż wybitną ocenę, była Cain Five z 2008 roku.

W ciągu ostatnich kilku lat regularnie kontaktowałem się z Chrisem Howellem, który produkuje to wino. Jest zarówno subtelnym, jak i głębokim myślicielem wina, a także kimś, kto rozumie terroir doliny, jak niewielu. Myślałem, że mój wynik może zdenerwować Chrisa, więc rzuciłem mu linię, aby go z wyprzedzeniem ostrzec.

„Nie martw się”, odpisał wystarczająco wesoło. Wszyscy trzej degustatorzy w jakiś sposób pytali o aromaty wina i jeden z nich czuł, że wino może zostać zredukowane. „Wina Kain są redukowane (z zamiaru), a fermentacja przez brettanomyces jest nie tylko tolerowana, ale wręcz zalecana w Cain Five. Same te dwa czynniki spowodowałyby wyłączenie panelu degustacyjnego.

przestępcze umysły sezon 11 odcinek 8

„Jeśli kiedyś zechcesz zbadać, w jaki sposób ktoś, kogo znasz, może zapuścić się na„ zakazane terytorium ”współczesnego winiarstwa lub po prostu chcesz poznać moje przemyślenia na temat degustacji wina, jestem tu dla Ciebie.”

Nie trzeba dodawać, że było to zaproszenie, którego nie miałem zamiaru odrzucić, a późnym latem prowadziliśmy fascynującą korespondencję w tych sprawach. Wspomniał o niektórych winach, które miał okazję skosztować, a które wywarły na niego największy wpływ, takich jak Clos des Lambrays z 1964 r. I Ch Rayas z 1978 r.

„To, co ich wszystkich łączy, to złożoność, niuanse, intryga i oczywiście wyważone i płynne podniebienie z długim finiszem.

„Łączy ich również to, że nie grają zgodnie z zasadami współczesnej enologii. Czy ten negatywny atrybut - brak zgodności - jest przyczyną atrybutów, które mnie interesują? ”

To było pytanie, które skłoniło go do rozważenia dla siebie roli „wad wina”. „Niektóre, takie jak TCA, są nie do zniesienia i po prostu nie można ich dyskutować. Ale inne, takie jak lotna kwasowość, mogą być przedmiotem dyskusji i dociekań. Może to nie jest kwestia stopnia, ale charakteru i tego, jak wpływa na wino. Również kwestia kontekstu - i kultury wina. Tak jest z utlenianiem, redukcją i merkaptanami. Również niektóre aromaty kwasu mlekowego, takie jak diacetyl ”.

ogólne spoilery szpitalne celebryci brudne pranie

A brett? „Brett sam w sobie nie jest wadą - jest raczej doświadczeniem aromatów pewnych molekuł, które mogą być wytwarzane przez brett, co nam się nie podoba. Brett jest agentem, a nie wynikiem. A agenta nie należy mylić z wynikiem, którego wiele jest możliwych ”. Według Howella to nie tylko koce dla koni i przylepne plastry, ale także róże i jaśmin, prażone orzechy laskowe i trufle.

Browarnicy rzemieślniczy poparliby tezę Howella. Brett jest istotnym składnikiem niektórych rodzimych belgijskich stylów piwa (takich jak lambic i gueuze), podobnie jak nuty siarki są poszukiwane w jasnych piwach opartych na ideale BurtonuponTrent (gdzie można powiedzieć, że jest nutą terroir, ponieważ miasto woda warzelna przesącza się przez pokłady gipsu, dzięki czemu jest bogata w siarkę), a dwuacetyl jest istotnym składnikiem niektórych brytyjskich piw typu lager, które cieszą się wielką popularnością. Jeśli te nuty są uwielbiane w piwie, dlaczego miałoby się ich nienawidzić w winie?

Korespondencja sprawiła, że chciałem dać Cain Five z 2008 roku drugą szansę, ale drugą szansę w innych okolicznościach niż pierwsza. Innymi słowy, z dala od wrażliwości i nerwic społeczności winiarskiej, z dala od koniecznej sztuczności stołu degustacyjnego.

piekielna kuchnia sezon 4 odcinek 13

Najlepsze podniebienia spośród wszystkich moich niewinnych przyjaciół bez wątpienia należą do brytyjskiej pary o imieniu Stuart i Zo. Znam ich od 35 lat. Uwielbiam z nimi jadać, po części dlatego, że Zo tak dobrze gotuje, ale po części dlatego, że możemy dyskutować o winach, które przynoszę w sposób całkowicie wolny od wszelkiej winnej poprawności politycznej. Nie znają debat, mód, postaw, trendów, wytwórni i reputacji starych, które po prostu lubią jeść i pić, a potem rozmawiać. Więc kiedy byłem u nich we wrześniu, podałem Cain Five 2008 w nieoznakowanej karafce razem z inną karafką zawierającą Napanook Christiana Moueixa z 2009 roku (Dominus był po prostu zbyt drogi). Wybrałem to drugie wino jako punkt odniesienia, ponieważ wiem, że Christian Moueix ceni „złożoność, niuanse, intrygę i oczywiście wyważone i płynne podniebienie z długim finiszem” tak samo jak Chris Howell. Powiedziałem im, że mają wypić dwa kalifornijskie wina czerwone, ale na tym poprzestałem.

Wyniki były uderzające. Obaj natychmiast polubili Cain Five. - Przypomina mi bordo - powiedział Stuart. „Jest to wysokiej jakości wino, które jest strukturalne, eleganckie i wytrawne w ustach. Bardzo dobrze się trzyma. To nie jest przesadne. Nie pozwala, by słodycz przejęła kontrolę. Jest naprawdę dopracowany, a nie formuła. Ma taką złożoność, jaką można znaleźć we wspaniałych francuskich winach. O co jeszcze możesz prosić? Zwykle unikam win amerykańskich, ponieważ nienawidzę wanilii i uważam, że wiele z nich jest infantylnych, ale jest to bardzo subtelne i niedoceniane ”. Zo uwielbiała nos: „Jest orzeźwiający. Chcę się tym zająć ”. Lubiła jego lekką goryczkę i uważała ją za ziołową, „jak wina Langwedocji”.

Napanook (za 33,59 funtów tańsze wino, należy powiedzieć, niż 50 funtów + Cain Five) podobało im się mniej, ponieważ było rzeczywiście słodsze, powiedzieli, że ma mniej nut, prawdopodobnie było młodsze, brakowało mu goryczy, której szukali pomimo posiadania trochę więcej taniny i był „mniej surowy”. „Nie miało przymiotników” - podsumował Stuart. Było to jednak wino lubiane, a wraz z powietrzem straciło trochę słodyczy, a także nabrało większej struktury, oba wina bardzo dobrze komponowały się z jagnięciną błotną z półwyspu Gower z Walii, z którą były pijane.

Pomysł, że Kain Five może być w jakikolwiek sposób „wadliwy”, nigdy nie przyszedł nam do głowy, łącznie z moim, i nie mogłem znaleźć w nim żadnych notatek, które przypominałyby wszystko, co uznaję za sygnalizujące nieprzyjemną lub nudną stronę bretta. Nie miał jednak zbyt wielu owoców w swoich zapachach - dla mnie pachniał krwią (zapach krwi wypłukiwany z surowej wołowiny lub dziczyzny) i gliną (płytka, niskohumus, wilgotna ziemistość). Ani podniebienie nie było w żaden sposób mocne, ale raczej subtelne, złożone, ciche i niewidoczne. Po raz kolejny komponent owocowy był dobrze osadzony w tle (choć na podniebieniu były wyczuwalne owoce - ciemne czarne wiśnie i jeżyny) był mocno osadzony, miękki i nietknięty.

Wstydziłem się nadać temu drugiemu i satysfakcjonującemu winu spożywczemu tak zakurzoną nutę i punktację w oryginalnej degustacji w ciemno. Chociaż mogłem dokładnie zobaczyć, jak to się stało - w otoczeniu win, których wysokiej jakości aktywa były ekstrawaganckie i efektowne. Poproszenie Kain Five o przejściu w tych okolicznościach przypomina raczej oczekiwanie, że pretendent z poetycką duszą zdobędzie sędziów na konkursie piękności. Standardowym zarzutem wobec degustacji w ciemno jest to, że niektóre wina działają w tak inny sposób niż większość ich rówieśników, że pijący potrzebuje kulturowej wskazówki etykiety, aby je w ogóle docenić. To mocny zarzut. Degustacje w ciemno również szkodzą winom (takim jak to), które lepiej wypadają na stole niż w izolacji na ławce degustacyjnej.

Pozwoliło mi to podziwiać samotną, odważną i pełną wyzwań ścieżkę wydeptaną przez Chrisa Howella. Szybkie przejrzenie niektórych partytur tego wina na Wine Searcher pokazuje, że nikt nie uderzał bardzo głośno w bęben (Wine Spectator i Jeannie Cho Lee oboje 88 punktów Jancis Robinson 15,5 no Advocate). Kiedy przedstawiłem Stuartowi i Zoowi różne systemy punktacji, obaj podkreślali, że to wino zasługuje na ponad 90 punktów, chociaż uznali, że koncepcja punktacji jest nieco ryzykowna.

Wnioski? Zawsze starałem się smakować jak pijący zastępczy, a nie policjant winny, ale ten odcinek sugerował, że muszę jeszcze bardziej się postarać. Potwierdziło wartość dzielenia się doświadczeniami degustacji i picia poza gettem winiarskim. Okazało się również, że jeśli potrzeba więcej dowodów, to przyjemność z picia, a nie akademicka prawość, powinna być wyznacznikiem tego, co może być „wadliwe” lub nie.